Vandaag is een vrije dag. Ik werd vanochtend al vroeg gebeld door Gert Jan Waasdorp, iets met een digitale banenbeurs. Daarna werd ik gebeld door onze marketing dame Saskia van Rocket Recruitment waar mijn column bleef en vandaag moest ik ook nog een filmpje opnemen voor een nieuwe vacature en o ja ik had beloofd om te sourcen op de vacature waar Norberto druk mee bezig is voor die top vacature van onze klant in Amsterdam. Zelfs op vrije dagen blijft de recruitment machine doorpompen. 

Ik had ooit een klant die een bizar beeld had van recruiters. Die noemde de gemiddelde recruiter; recruitment hertjes of recruitment kipjes. Hij was directeur van een detacherings organisatie. Mensen waren zijn core business. Wat hij zich niet realiseerde dat juist de recruiter de kip met de gouden eieren was voor zijn organisatie.  

Vorige week was het eindelijk weer zo ver. Ik mocht samen met mijn mede rocketeers Norberto en Ronald in Deventer een workshop gaan geven. Niet een teams workshop, maar een heuse live experience. Voor een organisatie die de beleving voorop zet in alles wat wij doen, waren wij zo blij dat wij eindelijk weer in het echt voor een groep mensen mochten staan ( helemaal corona proof ). Als drie blije eitjes gingen wij op pad naar Deventer, om voor onze opdrachtgever Easyworx een maatwerk workshop te geven. Wij zaten als drie kindjes die naar de Efteling gingen in de auto. Deze workshop was al een half jaar uitgesteld vanwege de lockdown. Dus hoe leuk dat het dan eindelijk zo ver was.

Het einde van de Lockdown is bijna in zicht. We hebben de afgelopen maanden allemaal weer opgesloten gezeten. Veel mensen zijn Corona moe. Wij spreken recruiters in onze coachingstrajecten , die balanceren op het randje van een burn-out. Dat je denkt "wat is die brandlucht... oh het is de burn-out van de recruiter" .

De laatste tijd ben ik heel erg bezig met een stuk zelf ontplooiing. Niet alleen omdat Norberto, onze Zen Master mij ertoe dwingt, maar ook omdat ik de laatste tijd heel erg bezig ben met wat ik wil voor mijzelf in de tweede helft van mijn leven. De eerste helft van mijn leven was een rollercoaster. Een scheiding, twee verbroken relaties, faillissement en eigenlijk best veel ellende. Ik ben aan mijzelf gaan werken in de breedste zin van het woord. Sommige mensen noemen het ook wel een mid-life crisis. Ik noem het een mid-life awakening. 

Tijdens de wonderlijke wervingswandeling die ik met onze Zen Master Norberto had, stond twee weken geleden op het programma: soms zijn er zoveel vacatures dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Dat zou het thema van mijn column zijn vorige week. Het lijkt wel of de duivel er mee speelt. Plots kreeg ik er in een week tijd 50 nieuwe vacatures erbij. Ik had het zo druk dat ik geen eens tijd had om een column te schrijven. Hoe passend is dat het thema van deze week : Recruitment is vooruit kijken is.

De candidate experience hebben veel mensen hun mond over vol. Ik zal zeggen ik laat persoonlijk ook wel eens de bal vallen, daar werd ik laatst nog op pijnlijke manier op gewezen. Ik had iemand in het informele circuit gevraagd om te solliciteren in mijn team en door drukte, samenloop van omstandigheden en een gewijzigd profiel, de kandidaat vergeten af te zeggen, daar sta je dan met een bek vol met tanden. Zeker als je zelf elk dag hamert bij je eigen team, dat de kandidaat centraal moet staan in de procedure.